شریک سازید:

همزمان با روی کار آمدن دوباره حکومت طالبان، اما آمار بیکاری و فقر نیز گسترش چشم‌گیری داشته است، شماری از مردم اما از طالبان می‌خواهند، تا در کاهش فقر و بیکاری در جامعه توجه جدی نمایند؛

از سوئی هم  شهروندان از افزایش بی‌پیشینه‌ی بیکاری و فقر در کشور شکایت دارند.

نوید رسولی: جوانی‌ست که تحصیل‌اش را با مشکلات فراوان به پایان رسانیده؛ اما با روی کار آمدن دوباره حکومت طالبان روزگارش را چینن تعریف می کند؛ "مدت شش ماه می‌شود، که در ده افغانان دکاندار هستم؛ با آنکه در حکومت پیشین بازار خرید و فروش رونق زیادی داشت و مردم در هفته نهایتا خریداری می‌کردند بخصوص دانشجویان دانشگاه."
او همچنان از کاهش بازارها در این دو سال ابراز نگرانی کرده و می‌گوید؛ "مردم حتا لقمه نانی برای خوردن ندارند، برای همین خرید هم نیست و بسیاری از مال های ما دکانداران "تلپت یا آفتاب زده می‌شود" و دیگر قابل فروختن نیست هر چند در سال‌های قبل نرخ یا قیمت‌ها بسیار بالا بود، ولی مردم توان خرید را داشتند ولی اکنون بسیار به نرخ پائین هم خریده نمی توانند؛ زمانیکه این وضعیت را میبنم اصلا امیدواری به آینده ندارم، چرا که همه رو به فرار هستند، درس و تعلیم نیست، وقتی آینده اولاد من خوب نباشد چگونه امیداور باشیم."

حبیب الله ۳۹ ساله شهروند دیگری که مصروف دست فروشی است؛ ولی اکنون از بیکاری رنج می‌برد و به دلیل قرضداری زیاد کسب‌اش را از دست داده است. 
حبیب‌الله می گوید: "خياطی یک کسب بسیار خوب است؛ من مدت چندین سال خياطی نیز کرده‌ام و روزگار خوبی هم داشتم."
حبیب‌الله در ادامه می‌گوید؛ "اکنون به دلیل قرضداری‌هایش، ناگزیر به فروش اسباب دکان خود به بهای ناچیز از بهر پراخت، کرایه خانه‌اش شده است، اکنون در جاده‌های پایتخت مصروف دست فروشی هستم، در همین مدت حتا قادر به خرید کتاب و قلم برای اطفال خود نشدم، بیکاری زیاد است، در ماه مبارک رمضان توانایی خرید نان خشک را ندارم، و در این اوآخر به بیماری روانی هم دچار شده‌ام."

با این حال مردم در کنار بیکاری و فقر از مشکلات روانی نیز رنج می برند. ذکریا از دکانداران دیگریست که از نبود بازار شکایت داشته می‌گوید‌: "از چی برای‌تان بگویم، و از کدام درد خود زودتر شکایت کنیم، کجاست گوش شنوا در این کشور، از زمانی‌که من بزرگ شدم، این وطن در بدبختی و ویرانی است، کشورهای دیگر هر روز  روبه‌پیشرفت هستند، در حالی‌که افغانستان شاهد تاریکی و جهالت دوباره است."
او همچنان می‌افزاید: "از حکومت سرپرست می‌خواهیم، تا در زمینه کار، درس و تحصیل توجه بیشتر نمایند." 
وی در ادامه‌ی صحبت‌های خویش می‌گوید: "که شماری زیادی از مردم از ناچاری دست به تگدی می‌زنند، خواست ما از حکومت این است که به وضعیت مردم بیچاره افغانستان توجه نمایند و زمینه کار را فراهم کند."

این در حالیست که طی سال‌های پسین با افزایش میزان فقر و بیکاری در کشور میزان  مهاجرت و فرار جوانان نیز افزایش چشم گیر، داشته، و همچنان با گذشت دو سال تا اکنون طالبان نتوانسته‌اند، تا رضایت مردم افغانستان را به دست آوردند.

محمد ناصر شیرزاد